Sevgili okurlar, aylar öncesinde okuduğum bir kitapta ”korksan da korkma” cümleleri yazılıydı. Korku, ” gerçek bir tehlikenin ya da tehlike olasılığının veya düşüncesinin uyandırdığı kaygı duygusu” olarak tanımlanır. Hepimiz korkularımızla yaşarız, korkularımız bizi ayakta tutar. Gazetecilik yapmak kişinin korkularıyla birlikte yaşamayı öğrenmesidir. Türk basın tarihinde korkunun ayak sesleri, Ziya Paşa’nın 1861’de eğitim sistemini eleştiren yazısının ardından Tercüman-ı Ahval gazetesinin kapanmasıyla duyulur. Aynı zamanda korkusuzluk mesleğidir gazetecilik. Peki, gazeteci neden korkar? Yazamamaktan, yazdıklarının yanlış anlaşılmasından korkar meselâ gazeteci. Özgürlüklerinin elinden alınmasından korkar, kimi zaman da baskılardan ve işsiz kalmaktan korkar. Her şeye rağmen halktır gazeteci, halkın, yani sizlerin sesidir. Haberleriyle kimsesizlerin kimsesi olan ve hakikatin peşinden ilk sırada koşan kişidir. Gazetecinin sahip olduğu en büyük güç kalemidir. Gazeteci elinde sımsıkı tuttuğu kalemini kimseye satmaz. Kalemidir, gazeteciyi gazeteci yapan. Tarlasını ekmeye çalışan çiftçidir, atanamayan öğretmendir, ekmek derdindeki işçidir, göçük altındaki madencidir gazeteci. Bir babanın saçlarındaki ak, bir annenin gözlerindeki yaştır. Bir çocuğun ilk karne heyecanıdır, gözlerindeki umuttur. İnsanların sevincine ortak olan, yüreklerindeki yakarışlara kulak veren kişidir gazeteci. Kısacası gazetecilik zor iştir, emek işidir. Tüm sıkıntılara karşı dimdik ayakta durabilmek, hayatı korkusuzca habere adayabilmektir gazetecilik.
HABER TURNİKE 